Rozdział osiemnasty

Des i Silla nie mieli pojęcia, po co to było, ale wkrótce się przekonali. Żadne z nich nawet nie spodziewało się, że te runy na ciele miały jakąkolwiek magiczną moc, ale gdy tak trwali w milczeniu, przyglądając się sobie nawzajem, wyszukując na twarzy oznak zniesmaczenia lub innych odczuć, gdy nagle ich ciała rozpaliły się bladym światłem. Było ono ciepłe. Mrowiło w miejscu, gdzie lśniło.

Oboje poczuli magię przepływającą między ich ciałami, liżącą delikatnie ich nagie ciała, wnikające do nich poprzez malowidła. Krążyła w krwi, rozbudzała serca i umysły.

Silla poczuła napierającą z wszystkich stron dziwną obecność. Miała wrażenie, że ktoś znajduje się w jej wnętrzu, że próbuje wydobyć się z jej wnętrza, chociaż nie miała pojęcia, dlaczego to odczuwa.

Próbowała to zakończyć, bo uczucie było coraz mocniejsze i coraz bardziej czuła się z tym źle, jakby nagle zaczęła maleć i marnieć w porównaniu do tej drugiej istoty, czymkolwiek była.

Nagle przed oczami rozbłysło białe światło, aż ją oślepiło. Zakryła twarz dłońmi i próbowała nie dopuścić do oczy rażącej jasności, ale na nic zdały się jej szaleńcze próby. Bała się, że zaraz straci wzrok.

Po chwili jednak wszystko się skończyło: jasność zmalała, a kiedy mogła już swobodnie patrzeć, zamarła dostrzegając przed sobą coś, co musiało być tronem. Ale nie wyglądało tak jak ozdobne siedzenie władcy; przypominało raczej krwawy ołtarz, zbudowany na ludzkich kościach i czaszkach.

Na tym okropnym tronie zasiadała najobrzydliwsza istota jaką do tej pory widziała, chociaż tarb czy otasu wywoływały w niej paraliżujący strach, tak samo było z potworami w jaskini, ale to, co miała przed sobą nie mogło się z niczym równać.

Istota miała posturę człowieka, chociaż była znacznie od niej większa: jego gabaryty raczej sugerowały, że to jakiś potwór, ale patrzył na nią w tak zrozumiały, ohydnie złośliwy sposób, iż rozumiała, że to coś jest stworzeniem bardzo rozumnym: władcą na tronie. Twarz tego czegoś przypominała ludzką, chociaż nie mogła przypomnieć sobie, gdzie ją już widziała. Skórę miał chorobliwie bladą, pokrytą czarnymi wybroczynami oraz żyłami, w których płynęła ciemna krew. Oczy miał głęboko osadzone, niemal mroczne, bardzo przeszywające. Widziała w nich palącą nienawiść oraz coś, co sprawiło, że Silla poczuła coś więcej niż strach. To była oślepiająca chęć ucieczki jak najdalej stąd.

Tors i ramiona miał nagie, ale pokryte gdzieniegdzie grubymi, czarnymi łuskami. Za plecami dostrzegała czarne skrzydła. Między kośćmi stanowiącymi szkielet, dostrzegała błonę.

Ludzka bestia wstała z tronu i powolnymi krokami zbliżała się do niej, pokonując spokojnie dzielącą ich odległość. Od bioder w dół ubrany był w spodnie ze skóry oraz buty.

Poruszał się w swobodny sposób.

- Gdzie ja jestem? Kim ty jesteś? - zapytała, odsuwając się od człeko-stwora. W odpowiedzi zaśmiał się krótko, patrząc na nią w sposób, jaki widziała u Raksa.

Widział w niej słabą istotę zdolną do złamania, wykorzystania... Przełknęła gwałtownie ślinę i poczuła napierające zewsząd obrazy, których nie rozumiała. Próbowała je powstrzymać, ale nie wiedziała w jaki sposób to zrobić, ponieważ jej poprzednie życie mieszało się z koszmarami...

Wielką salą wstrząsnął śmiech... To ten potwór zaśmiał się donośnie, aż przeszły ją ciarki po plecach.

- Tak, tak, mała Sillo, to, co przewija ci się w główce to są twoje koszmary, które przyśniły ci się w ostatnich nocach. Wszystkie jakiekolwiek zakłóciły ci sen.

Patrzyła na niego przerażona, nie rozumiejąc sytuacji w jakiej się znalazła. Ilbista Alma specjalnie ją tu przysłała? Co tym razem chciała jej pokazać? Kim było to coś, co przemawiało do niej chrapliwym, rwanym głosem.

- Kim jesteś? - zapytała, przerażona. Nawet świadomość tego, że to tylko wyobraźnia i że wieszczka przecież nie chciała zrobić jej krzywdy wcale nie pomagała.

Ponowiła pytanie raz jeszcze, ale w odpowiedzi usłyszała jedynie śmiech: głośny i bardzo ciężki. Coś w jego głosie i rysach sprawiło, że Silla poczuła się tak, jakby to coś miało wydać się jej znajome, ale nie mogła skojarzyć go z żadną znaną jej osobą.

Kiedy stanął przed nią, musiała zadzierać wysoko głowę. Biło od niego odorem, którego nie była w stanie nazwać. Nie był przytłaczający, ale wdzierał się do nosa i lekko przytykał. Wstrzymała oddech na kilka bardzo krótkich chwil, ale szybko wypuściła powietrze. Spojrzała w czarne oczy potwora i odsunęła się nagle od niego z okrzykiem zaskoczenia.

Już wiedziała do kogo tak bardzo był podobny ten stwór... Do Desa! Nie mieściło jej się to w głowie, ale jednak: podobny zarys nosa, usta i oczy również miały w sobie coś z wojownika. Nie mogła temu zaprzeczyć.

Nieprzyjemna myśl zakołatała jej się w głowie, ale po dłuższym przyglądaniu się, uznała że potwór nie jest Desem. Mógł być nieco podobny, ale nie był nim. Nie poczuła tego w żaden sposób.

- Wiem, co myślisz. Znam każdą cząstkę twojego umysłu. Jestem bratem Desa.

Kenobar!, pomyślała zszokowana, wpatrując się w potwora stojącego tuż przed nią. Uśmiechał się do niej okrutnym uśmiechem, tak zimnym i pozbawionym ciepłych uczuć, iż nie sądziła, że istnieje takie zło.

- Czekałem na tę chwilę od dłuższego czasu, chociaż sądziłem, że spotkamy się inaczej, ale tak też może być. Przynajmniej mój kochany braciszek dowie się, co zamierzam zrobić.

Silla patrzyła na niego wyczekująco, nie bardzo wiedząc, co zrobić.

- A co zamierzasz zrobić? - zapytała, a głos zadrżał jej niespodziewanie. Naprawdę nie chciała wyjść na słabą, ale przy Kenobarze nie było sposób ukryć swoich uczuć.

Pusty śmiech rozniósł się po sali. Silla zapragnęła rozejrzeć się wokół, ale bała się oderwać wzrok od postaci górującej nad nią.

- Sillo, Sillo... Myślisz, że objawiłbym ci swoje plany? Ale sądzę, że mój mały, bezbronny braciszek doskonale wie, co zamierzam. Wie też, że ze mną rozmawiasz... - Znów się zaśmiał, a przerażona dziewczyna zadrżała od tego śmiechu. Przeszył ją lodowaty strach, taki niepodobny do tego, co odczuwała przy Raksie.

On wiązał się z czymś więcej, to było pierwotne uczucie, którego nie potrafiła kontrolować. Czuła w sercu coś, co nie potrafiła określić jednoznacznie; jakby ucisk i jednocześnie ulgę.

- Jak to możliwe? Po co ja ci jestem potrzebna? - pytała, patrząc na postać stojącą przed nią. Był potworem. W każdym tego słowa znaczeniu.

- Byłaś idealnym łącznikiem... Wiesz, że ludzki umysł jest taki słaby? Że można go nawet kontrolować z bardzo dużych odległości? Nie mogłem jednak wpłynąć na twoje czyny, ale kontrolowałem twoje sny... To była pyszna zabawa! Nic nie pamiętałaś! Nic... Pokazywałem ci tylko sny, które miały cię zniszczyć! - zagrzmiał jego głos, trochę prześmiewczy, a trochę złowieszczy.

Nie rozumiała jednak tego, co mówił. Łącznikiem? Co to znaczy? O co mu chodziło z tymi snami?

- Och, litości... Nie wiesz, o co mi chodzi? Myślałem, że Des ma lepszy gust i woli bystre dziwki, a nie tylko ładne... - sarknął Kenobar i przeszył ją ognistym spojrzeniem. - Nic nie rozumiesz, a to mnie złości. Spodziewałem się czegoś lepszego po tobie, ale skoro tak, to może lepiej wszystko ci pokażę.

Podszedł do niej nagle i nim zdołała go w jakiś sposób powstrzymać, dotknął jej czoła palcami. Długie paznokcie lekko przytknął do skóry, a kiedy zwiększył nacisk dłoni, poczuła jak przecinają jej skórę. Krew zaczęła się sączyć z pięciu ran, a ból pulsował, rozchodząc się po całym ciele. Jego dotyk zaczął ją parzyć, chociaż dotyk tego potwora wcale nie był taki silny.

Nagle w głowie poczuła okropną eksplozję, a zaraz po niej przerażający ból i jasne światło. Zamknęła oczy, pragnąc zakończenia tego w jednej chwili, ale właśnie w tym momencie, kiedy z jej gardła wydobywały się bolesny krzyki, w głowie pojawił się ciemny las, pośrodku którego wiodła droga. Mimo bólu widziała i słyszała wszystko to, co rozgrywało się w okolicy. Wokół panowała cisza, niezmącona żadnym dźwiękiem. Nawet wiatr nie poruszał koronami drzew, dlatego już po chwili do jej uszu dobiegł ją dudnienie końskich kopyt.

Rozejrzała się wokół i w końcu dostrzegła jeźdźca. Odziany był w czerń. Rozłożysta peleryna powiewała pod wpływem pędu, lecz kaptur trzymał się na głowie i nie sposób było dojrzeć twarz. Kary ogier, wyglądający dość znajomo, pędził przez ciemność, czarny niczym smoła, niemal niewidoczny. Zmarszczyła brwi, przyglądając się nieznajomej osobie, aż w końcu rozszerzyła oczy w zdumieniu.

Poznała tę scenę! Przypomniała sobie jak przez kilka nocy śnił jej się ten las! Kiedy się budziła zostawały jej tylko cząstki snów: las, mgła czy noc. Teraz już wiedziała, dlaczego. Kenobar w jakiś sposób ją kontrolował! Zadrżała z obrzydzenia, bo nie wyobrażała sobie, by ktoś znajdował się w jej umyśle.

Nagle poczuła jak niewidzialne ręce łapią ją w okolicy brzucha i mocno ją szarpią do tyłu. Znów otoczyła ją jasność, a wokół roztoczył się nieludzki krzyk Kenobara.

- Nie! - krzyknął, lecz po chwili zapadła cisza.

Otwarła oczy i napotkała przestraszone spojrzenie czarnych oczu. Des wisiał tuż na dnia, nie kryjąc się z uczuciami jakie w tej chwili malowały się na jego posępnej twarzy. Od razu dostrzegła ulgę. Uśmiechnął się do niej lekko i odsunął się od niej.

- Wreszcie się obudziłaś – rzekł cicho, a Silla w końcu uniosła się do pozycji siedzącej. Poczuła na nagiej skórze powiew chłodniejszego wiatru. Lekko zadrżała. Spojrzała w dół. Leżał naga, okryta jedynie pościelą w pokoju, w którym nigdy wcześniej nie była. Spanikowana i do reszty zawstydzona ukryła piersi, które Des mógł sobie je bez skrępowania oglądać, ale wciąż patrzył na jej twarz.

- Gdzie byłaś, Sillo? - padło nagle pytanie zadane rzeczowym tonem. To była Ilbista Alma. Stała w nogach łoża i wbijała w nią uważne spojrzenie.

Silla przez dłuższy czas nic nie odpowiadała. Próbowała złapać oddech po tym, co jej się przytrafiło. Miała przestraszone spojrzenie, rozbiegany wzrok... Nie mogła skupić się na pytaniu wieszczki.

Poczuła na dłoniach, ciepły dotyk. Des łagodnie złapał ją za ręce i lekko je uścisnął.

- Sillo, powiedz nam, co się z tobą działo, to ważne – przemówił do niej łagodnie, lekko się przy tym uśmiechając. Dziewczyna wpatrywała się w jego twarz, starając się uspokoić.

Nie rozumiała tego. Dlaczego widok Desa tak ją uspokajał? Wiedziała, że był wobec niej zrozumiały, cierpliwy i dobry... Ale przecież wciąż obawiała się jego dotyku, nie chciała, by zbliżał się do niej, to jednak garnęła się do niego w krytycznych momentach i wcale nie obawiała się, że może coś jej zrobić. Przytulał ją nawet, a ona tak chętnie wsunęła się w jego ramiona. Co to oznaczało?

- Sillo... - głos wieszczki przebił się przez skołatane myśli. Zmarszczyła brwi i spojrzała na kobietę. Ilbista patrzyła na nią wciąż poważnym wzrokiem.

Próbowała przypomnieć sobie, o co ją pytała, ale jakoś nie mogła zebrać się w całość... Nie chciała przypominać sobie tego, co spotkało ją w miejscu, w którym przebywała z Kenobarem. Ta istota, która kiedyś zapewne była człowiekiem, przerażała ją.

- Zaraz przyjdzie tu Asarlai i Bean Rialta – oznajmił Des. Silla kiwnęła w milczeniu głową, zbierając myśli. Obrazy z tego, co widziała nie znikały i doprowadzały ją do szaleństwa. - Co widziałaś? - padło pytanie zadane cichym, niepewnym głosem.

Spojrzała na niego. Długo nie odrywała oczu od wojownika szukając oznak podobieństwa do tego potwora – Kenobara. Momentalnie poczuła łzy pod powiekami, pozwoliła im nawet wypłynąć na policzki. Nie uciekła spojrzeniem przed wzrokiem Desa. Nie mogła tego zrobić.

- Rozmawiałam z Kenobarem – odparła po prostu. Głos jej zadrżał niebezpiecznie, była na skraju załamania.

- Co? - wydukał zaskoczony wojownik. Bean Rialta poruszyła się niespokojnie. Silla zwróciła na nią uwagę i dostrzegła niepokój w ciemnych oczach kobiety.

- Rozmawiałam z nim. Nie wiem, gdzie byłam, chyba w zamku... On czeka na ciebie, Desie. On wszystko wie! - dodała jeszcze, odsuwając się od niego gwałtownie. Wciąż jednak pilnowała, by okrycie nie zsunęło się z piersi.

- Jasne, że wie. W końcu nie wysłałby na nas te wszystkie bestie... Pytanie tylko jest, jak się dowiedział?

Silla przełknęła silnę i spojrzała na niego. Nie wiedziała jak zareaguje na to, co zamierzała mu powiedzieć, ale podejrzewała, że nie będzie zadowolony. To wszystko, co im się przytrafiło w podróży, to była jej wina. Miała umysł opanowany przez to zło, które rządziło w Lavtarlii.

- To moja wina – szepnęła w końcu, ale tym razem nie spojrzała na Desa. Obawiała się spojrzenia, którym mógłby ją obdarzyć. Zniosłaby litość, ale nie złość na nią. Nie mogła stracić kogoś, komu nauczyła się ufać i kto otoczył ją opieką. Cieszyła się z tej znajomości, chociaż lata niewolnictwa wycisnęły na niej okrutne piętno.

- Twoja? - Tym razem odezwała się Ilbista Alma. Podeszła bliżej łóżka. Stanęła obok wojownika i wbiła w nią twarde spojrzenie. Jej zachowanie potwierdziło tylko obawy dziewczyny.

Zlękniona wbiła się o wezgłowie i okryła po samą brodę pościelą. Pokręciła głową.

- Nie chcę... - odparła. W tej samej chwili do komnaty wpadli pozostali towarzysze. Asarlai wyglądał na zmartwionego, a Bean Rialta na przerażoną. Silla przez chwilę pomyślała, że to o nią się tak martwią. Boją się... Potem jednak zerknęła na wieszczkę i pokręciła głową. Nie, to nie prawda. Nikt nie dbał o nią. Nikt.

Zsunęła się w dół i wbijając wzrok w delikatne wzroki na okryciu uparcie ignorowała mówiących nad jej głową towarzyszy.

W pewnym momencie ktoś wypowiedział jej imię, ktoś inny dotknął ramienia, ale nie reagowała. Zaszyła się w swoich myślach i próbowała zapomnieć to, co widziała nie tak dawno temu. Gdyby Des się o tym dowiedział, na pewno byłby wściekły. Pożałowałby, że pozwolił na to, by jechała z nimi. Mimo że to on pierwszy powiedział o przeznaczeniu, to jednak w Silli utkwiło przekonanie o tym, iż okazała się złą dziewczyną.

Przymknęła powieki, spod których wypłynęły łzy. Bała się, że w tej chwili została sama, bo Kenobar przejął jej umysł i przez nią śledził każdy ich ruch.

***

Des martwił się o Sillę, która tak nagle zamknęła się w sobie i nie słuchała tego, co mówili. Chciał dowiedzieć się, co się stało... Jakim cudem rozmawiała z Kenobarem? Musiał jak najszybciej znaleźć odpowiedzieć, dzięki temu znajdzie sposób na to, by osłabić brata. O pokonaniu go nie było mowy, był bardzo potężny, a skoro odebrał moc Rahowi stał się niebezpieczny.

- Musimy przenieść Sillę do jej komnaty – odezwała się Ilbista Alma. - Tam powinna poczuć się lepiej.

Kiedy odprawiali rytuał, dziewczyna upadła z krzykiem na ziemię, a potem odpłynęła w nicość. Wziął ją na ręce i wpadł do pierwszej lepszej sypialni.

Silla leżała więc w obcej komnacie i na pewno była przytłoczona tym, co się stało i obcym otoczeniem. Także tłok przy łóżku nie pomagał.

- Sillo, słyszysz mnie? - Bean Rialta przemówiła w końcu do zamyślonej dziewczyny. Ta w końcu zareagowała na jej słowa. Ocknęła się z zamyślenia i nieprzytomnym spojrzeniem powiodła po wszystkich. W końcu zatrzymała się na nim, a potem odwróciła wzrok. Zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział.

Wkrótce dowie się, co się stało.

Silla zostawiła ubranie w pokoju, w którym odbywało się spotkanie. Przyniósł ją tu nagą, gdy zemdlała i w tej chwili na pewno czuła się skrępowana tak dużą ilością osób w pomieszczeniu w chwili, gdy nie miała na sobie nic prócz pościeli. On sam miał więcej szczęścia, bo zdążył się już ubrać.

- Myślę, że Silla powinna odpocząć – oznajmił Des, czym wprawił ją w zaskoczenie. Uśmiechnął się do niej i wstał z łóżka. - Sillo, wezmę cię na ręce... Zaniosę cię do komnaty.

- Nie musisz! - odpowiedziała, wyglądała na wzburzoną, chociaż nie był pewny, czy przypadkiem w jej oczach nie błysnęła też panika.

- Nie możesz tu zostać, to nie są twoje komnaty – wytłumaczył jej i pochylił się nad nią. Ciasno owiną ją pościelą i złapał w ramiona. Silla szamotała się z nim przez chwilę, próbując wydostać się z jego uścisku, ale nie pozwolił jej tak łatwo się wywinąć. - Sillo, uspokój się. Przecież mi ufasz, nie skrzywdzę cię.

Jego głos wsunął się do umysłu Silli, próbując przebić się przez myśli, które nie opuszczały ją od chwili, gdy otwarła oczy.

Nie chciał jej zrobić krzywdę, ale mimo to, nie wiedziała, co zrobi, jeśli dowie się, że to przez nią miał kłopoty. Przymknęła powieki i w końcu uspokoiła się na tyle, by Des mógł ją zanieść do komnaty. Leżała sztywna w jego ramionach, czuła także oddech wojownika muskający jej policzek i szyję.

Łzy same wytoczyły się spod powiek, chociaż tego nie chciała, ale nie otarła ich. Zamknęła oczy i próbowała się wyciszyć, choć serce biło jak szalone. Świadomość tego, że niósł ją człowiek, którego nieświadomie zdradziła przyprawiała ją o mdłości.

Znalazła się w sytuacji, w której nie widziała żadnego wyjścia. Kompletnie nie miała pojęcia, co zrobić, by Des nie gniewał się na nią. Chciała go jakoś przeprosić, ale jednocześnie nie miała śmiałości, aby wszystko wyznać. Gniew wojownika mógł być nieokiełznany.

- Sillo, możesz mi powiedzieć, co się dzieje? - Cichy głos rozbrzmiał tuż nad jej głową. Mimowolnie zadrżała. Otwarła oczy i poprzez ścianę łez, dostrzegła niewyraźny zarys twarzy Desa.

- Jestem zmęczona – odpowiedziała tylko i zamilkła, licząc na to, że zostawi ją w spokoju, ale przeliczyła się.

Kiedy znalazła się w końcu w łóżku, Des obiecał, że da jej teraz odrobinę chwilę spokoju, lecz wróci do niej później.

W jej sypialni szybko pojawiły się służące. Przyniosły ubrania i zapytała czy chciałaby wziąć kąpiel w łaźni. Zgodziła się, bo wciąż na ciele miała ślady po farbie. Skóra zaczęła ją swędzieć od tego.

***

Wykąpała się, przybrała nową suknię w kolorze ciemnej zieleni i udała się do pokoju, gdzie czekał na nią Des wraz z tacą wypełnioną jedzeniem. Na widok parujących potraw poczuła napływającą do ust ślinkę. Żołądek również wydał głośne zadowolenie na widok pyszności wypełniających naczynia.

Des zaśmiał się cicho i pokręcił głową, ale gestem wskazał jej fotel przy stoliku z jedzeniem. Silla chętnie usiadła i zaczęła jeść. Miała wrażenie, że od wieków nie miała niczego w ustach.

- Może miałabyś jutro ochotę na przejażdżkę? - zagadnął ją niespodziewanie. Ton miał lekki i wesoły, lecz Silla zamarła z kawałkiem kurczaka w ustach. Patrzyła na niego zaskoczona, chociaż propozycja nie powinna była być jakoś specjalnie dwuznaczna, ale dla niej tak właśnie zabrzmiała. Bo wiedziała, że Des będzie ją nękał pytaniami. - Nie, Sillo, nie myśl sobie, że proponuję ci to, bo chce dowiedzieć się, co widziałaś. Wiem, że to, co przeżyłaś było dla ciebie trudne, dlatego zamierzam podarować ci kilka chwil swobody.

Dziewczyna przełknęła kęs, zdumiona tym jak trafnie wojownik odczytał jej myśli. Zaczerwieniła się lekko, zawstydzona myślami i pokiwała głową. Potrzebowała kilka chwil spokoju, bo miała wrażenie, że od chwili, gdy poznała wojownika i druida wciąż żyła w napięciu.

- Chyba możemy jechać – odparła ostrożnie.

- Zjedz to ciastko. - Podsunął jej talerzyk z dość sporym ciastkiem, wypełniony po brzegi pysznie wyglądającą masą. Silla nieświadomie oblizała wargi i bez skrępowania sięgnęła po łakocia. Bardzo lubiła podobne przekąski.

- Ty nie jesz? - zapytała, gdy w końcu nacieszyła podniebienie smakołykiem.

- Nie – odparł i odwrócił wzrok od jedzenia.

- Nigdy nie widziałam, byś jadł. Ostatnio tylko tutaj coś przekąsisz, ale... Jesteś wojownikiem.

- Kiedy stracisz duszę, a twoje ciało wypełnione jest po brzegi cierpieniem nie masz ochoty na jedzenie czy spanie, Sillo. Od dawna nie czuję głodu czy potrzeby snu, chociaż jestem okropnie zmęczony. Pragnę się położyć, zamknąć powieki i zasnąć, ale nie mogę. Zamknę oczy i dryfuję po fali bólu.

Silla patrzyła na niego i powoli zaczynała dostrzegać to, czego wcześniej nie widziała. Słowa towarzysza otwarły jej oczy na to, w jakim stanie się on znajdował. Była zbyt zajęta sobą, by zwrócić uwagę na to jak czuł się Des. Powinna większą uwagę przykładać właśnie do niego. Stracił dusze, mogła pozwolić mu ulżyć w tym cierpieniu.